از پنجره های نیمه باز

خواب در چشم ترم می شکند...

و اما شعر...

لبخند را از روی لب هامان هرس کردند

این باغ را وقتی که با شاخه قفس کردند

جنگی میان شعر و نان انداختند آنگاه

مرگ تمام شاعران را زودرس کردند

جز ما کسی در عمق تاریکی نخواهد ماند

وقتی هزار حیله با هر همنفس کردند

رازی میان سنگ و پیشانی نبود اما

سرخود اصول دین ما را پیش و پس کردند

تنها به شوق بوسه زیر تیغ میرفتیم

هرجا که بوی خون انسان را هوس کردند